W lipcu tego roku miałem przyjemność spędzić 7 dni w bieszczadzkich ostępach z tlimowym skandynawkiem. Postaram się opisać tutaj moje wrażenia z tygodniowej wędrówki po górach z tym ciekawym nożykiem u boku.

Na początek dane techniczne owego kozika:

• dł. całkowita 20 cm
• dł. ostrza 9 cm
• gr. ostrza 3 mm
• ciężar 70g

Ostrze wykonano z hartowanej bainitycznie stali NC6. Rękojeść to kombinacja poroża renifera, palisandra i orzecha. Nóż ma konstrukcję hiddentang. Na głowni położono ok. 7mm wysokości szlif typu skandynawskiego, delikatnie złamany microbevelem.

Był to jedyny nóż, jaki wziąłem ze sobą na ten wypad, przemierzyłem z nim ok. 180 km bieszczadzkich błot, traw i ścieżek, wyjątkowo tylko korzystając ze znakowanych szlaków turystycznych. W związku z tym, że nóż na wielkoluda nie wygląda miałem poważne obawy, czy podoła on stawianym mu przeze mnie zadaniom, zwłaszcza że nie wziąłem ze sobą siekiery ani większego noża/maczety, starając się zminimalizować wagę noszonego sprzętu.

Obawy moje okazały się płonne. Czasami brakowało mi czegoś do przerąbania grubszej belki ale nie była to czynność niezbędna - grubą gałąź można przepalić sobie w ognisku. W zamian za brak magicznego zapasu mocy dźwigałem na plecach pół kilograma mniej żelastwa, co po kilku dniach wędrówki zdecydowanie doceniłem.

Po pierwszym obmacaniu darowanego mi przez Tlima do testów noża daleki byłem od zachwytu. Ot, zwykły kozik, przypominający mi ten noszony przez Kwicoła na szyi w "Janosiku". W dorobionej przeze mnie skórzanej pochewce nabrał jeszcze bardziej przaśnego wyglądu.

Zalety noża doceniłem dopiero na szlaku, a raczej poza nim. Mały, lekki a jednocześnie mocny, dzięki niskiemu szlifowi, z precyzyjnym czubkiem, którym można wygodnie operować, bardzo wygodną rękojeścią i łatwą do naostrzenia stalą węglową.

Do czego używałem Skandynawka?

Najwięcej napracował się on w kuchni polowej. Kroił pieczywo, warzywa, mięso. Otwierał konserwy, porcjował owczy ser (bundz), strugał patyki i wyżywał się na hubie. Wydłubał też nabój od Mosina ze stoków Chryszczatej. Po wszystkim wytarty o trawę lądował w swoim skórzanym futerale i dyndając przy pasie biodrowym ruszał w dalszą drogę.

Zmienne warunki atmosferyczne nie robiły na nim większego wrażenia, ewentualny rudy nalot znikał po pokrojeniu kilku cebul do naszego podstawowego pożywienia - brei.

Impregnowana żywicą rękojeść okazała się niewrażliwa na wilgoć, czy ostre słońce. Bardzo żałuję, że nie dane było mi sprawienie tym nożem kilku rybek, bo zdaje się, że w tej konkurencji spisałby się on rewelacyjnie.

Czy coś bym zmienił? Raczej niewiele, może tylko mniej wydatny sztych o profilu droppoint, ułatwiający nabranie na klingę większej ilości różnej maści smarowideł do chleba.

Skandynawek to tani i prosty nożyk na włóczęgę, na rybki, grilla, czy niedzielny spacer po lesie. Jeżeli komuś nie przeszkadza węglówka, o którą trzeba troszkę zadbać to polecam.

22-07-2010 Karol Sęk (vrtel)