Panowie i Panie, oto przedstawiam - Tlim C344 - "Tasaczek".
Dziwny to twór. Nóż pochodzi z serii Field Grade, którą rozwija Tlim i na pierwszy rzut oka nie szokuje. Nie ma w nim nic, co powaliłoby na kolana pod względem materiałowym, zszokowało detalem czy zachwyciło wykończeniem. Ot dobrze wykonany custom w cenie, porównywalnej do produkcyjniaka. Innymi słowy - nóż jakich wiele jest na rynku ... Nooooo ... znaczy się - nożyk do pracy - zakrzykną niektórzy.

I mają rację

Tego niedużego, paskudnego, niezgrabnego kartofla pokochała moja cała rodzina. W szczególności ta "piękniejsza" część
Czemu? Postaram się Wam za chwilkę wyjaśnić.

Zacznijmy od technikaliów:

Klinga:
- D2
- długość: ~9cm.
Rękojeść:
- drewienko zerbano
- długość całkowita: ~19cm
Pochwa: - kydex + belt loop

Czy widzicie dysonans?
Ja tak .
Drewno i kydex -brzmi jak gumofilce i Bentley... takich kontrastów jest w tym nożu więcej.
Na początek -rękojeść. Ot dwa kawałki drewna zerbano, mocowane dwoma mosiężnymi pinami. Na końcu rurka na linkę. Okrągła dupka. Całość dość gruba, a okładzinki mimo ogólnej krągłości - lekko spłaszczone. Trzpień pełny, full-tang się znaczy....
Klinga.... Sam nie wiem jak określić jej profil. Ni to clip-point, ni to skinner ni nessmuk. Posiada duuuży brzuszek, recurvę i jakieś 3,5 mm grubości. Czubeczek... ehem...znaczy...no czubek niby jest ale go jakby nie było. W każdym razie jest mocny. Rękojeść przesunięta względem klingi nieco w górę.
Kurde, to Tlim kuchenniaki robi?
No jak widać robi, i całkiem nieźle mu to wychodzi. Ten nóż po prostu świetnie tnie. Pełny convex na zero, rozsądna grubość i D2 dają świetne rezultaty

Rękojeść jak wspomniałem to drewienko. Mimo sporego przekroju jest dość śliskie, a sama rękojeść wydaje się być ciut przykrótka jak na mój gust. Całość trzyma się dłoni dość pewnie, dopóki dłoń jest sucha. Gdy dłoń się mocno wilgotna, zaczyna brakować trakcji. Na szczęście nie grozi nam ześlizgnięcie się dłoni palców na ostrze, bowiem na drodze stoi ... ono samo. Rękojeść jest sporo wyżej niż krawędź. Okładziny są przycięte przy przejściu tanga w rękojeść, dzięki czemu nie zbiera się na nich żaden syf, a materiał w czasie cięcia o nie nie zahacza.

W dłoni prezentuje się następująco:

Klinga praktycznie na całej długości posiada równą grubość w kłębie i nie ma szpicowatego czubka. Wysoko podciągnięty brzuszek dodatkowo go wzmacnia. Ostrze sprawia wrażenie łopatki i tak też się zachowuje.

Pomidorki, cebulka, szczypiorek. Ciach ciach ciach... nabieramy łopatką i do gara. Kanapeczki - wszystko to tylko moment i chwila
Prawie jak Santoku, nóż kuchenny. Niestety z powodu kartoflanego czubka, nie ma szans, byśmy mogli wykroić ultraprecyzyjnie szypułki z pomidorów. Oczka z ziemniaków da się, choć szczytem precyzji to nie będzie. A propos obierania ziemniaków - łopatkowata klinga, pozwala na całkiem bezpieczny chwyt dwoma palcami za płazy - coś jak namiastka Ulu Zyskuje na tym wszechstronność - można odzyskać pełnię kontroli nad początkowym fragmentem owego ogromnego brzuszka. On sam, doskonale nadaje się do skórowania czy podcinania fragmentów wszelakiej maści mięsiwa. Mimo oczywistych zalet, klinga posiada jedną zasadniczą wadę - czasem jest po prostu za krótka. Niestety tu wiele innych noży również "wysiada".

O ile kuchnia jest żywiołem Tasaczka, o tyle prace okołodomowe już niekoniecznie. Owszem -badyla zastrugać się da bardzo miło, choć w tym momencie, początkowa część brzuszka staje się nieprzydatna. Pomaga za to całkiem spora recurva. Lekkie rąbanie - średnio, choć da się, bo nożyk wcale nie jest superlekki. Dodatkowo cienka krawędź sprawia, że wgryza się w materiał jak szalony. Przy batonowaniu jest lepiej - convex sprawia, że klinga działa jak mini klin, dzięki czemu łatwo można przerobić niewielki wałeczek drewna na szczapki. Przy rąbaniu najbardziej najdotkliwiej odczuwalna jest za śliska rękojeść - szczególnie na mokro. Sytuację w pewien sposób ratuje dziurka na pętle z linki, która pozwala nieco okiełznać szalejący w dłoni nóż. Czubek jest bardzo mocny.

Dłubałem nim w mokrej olszynie beż żadnego uszczerbku. Wbijał się co prawda dość słabo (znów kłania się kartoflany czubek) ale za to nie żałowałem siły, by po wbiciu wyłamać go. Efekty widać na fotkach. Piękne strużyny i kawałki wyrwanych włókien. Po drodze był jeszcze czterożyłowy kabel, i trochę kartonów, ale niestety umknęły mi sprzed obiektywu.

Na początku wspomniałem, że moja "piękniejsza część domu" bardzo polubiła ten nóż. W zasadzie nie ma się co dziwić. Mimo paru przywar, oferuje doskonałe parametry cięcia przy bardzo funkcjonalnym kształcie. Przez miesiąc nie wychodził praktycznie z kuchni, gdzie siekał, kroił, smarował, rąbał zmarznięte mięcho i leżał w zlewie razem z brudnymi garami. To chyba był najtrudniejszy test. Gdy odbierałem go do naostrzenia, płazy były pokryte przebarwieniami ale krawędz tnąca, poza lekkimi wybłyszczeniami, nie posiadała większych uszkodzeń. Przy tak cienkiej krawędzi, to naprawdę spore osiągnięcie. Widać że Tlim przyłożył się do obróbki cieplnej. Co do ostrzenia, to dwa razy w tygodniu, z ręki miziałem nim po białych prętach triangla tylko po to by zebrać niewielki drut. Po tym zabiegu ostrość goląca wracała bez większych oporów. Niestety na naukę ostrzenia convexu nie było czasu ;]

Na deser zostawiłem sobie pochwę, która kompletnie nie pasuje mi do ogólnej koncepcji noża. Ma za to jedną poważną zaletę - w warunkach polowych, jest łatwa w czyszczeniu, dużo łatwiej niż pochwa skórzana.. Zbudowana jest z dwóch płatów tworzywa i trzyma nóż średnio mocno, jednak nic nie klekocze i nie ociera. Dodatkowo Tlim dołożył do niej całkiem sprytną pętelkę z kydexu, z możliwością przekładania jak kto lubi. Pochewka ma dwie "wady" ; pierwsza - jest dość szeroka, przez co czasem odstaje od boku; druga - pętla nie pozwala na założenie pochwy bez zdejmowania pasa. Z drugiej jednak strony - po co to komu w warunkach "taktycznego biwakowania" i czy te "wady" są aż tak uciążliwe?

Dla uświadomienia rzędu wielkości, małe porównanie z Militarką

Konkluzja.

Tlim wykonał kawał dobrej roboty. Mimo niezbyt obiecującego wyglądu, C344 pokazał, że potrafi być nożem bardzo praktycznym i wszechstronnym. Użyte materiały mimo intensywnego użytkowania i minimalnej dbałości nie wykazują śladów zużycia. Stal jest doskonale zahartowana, co przy rozsądnie skalkulowanej cenie, czyni z niego naprawdę ciekawą alternatywę, dla noży produkcyjnych.
Największą zaletą jest fakt, że nie trzeba być wyjątkowo zdeterminowanym, by wprowadzić niewielkie zmiany w projekcie, tak aby w pełni dopasować go do naszych potrzeb.

Tego produkcyjniaki niestety nie oferują ...

10-06-2009, Michał "Amper124" Jabłoński